Ballada o transylwańskich zalotach.

(On)
Będę ciebie, moja miła kochał nieprzytomnie,
gdy nadejdzie ta godzina i przybiegniesz do mnie,
gdy zaświeci księżyc biały i zahuczy sowa,
w moim domu na pustkowiu będę cię całował.

A wiaterek wiju, wiju, jak dzieciątko kwili…
Szybko biegnij przez las ciemny ile w nogach siły.

(Ona)
Czy do ciebie przyjdę dzisiaj, czy przybiegnę jutro,
jeszcze nie wiem, mój mileńki, jeszcze nie jest późno.
Inni też łakomie patrzą na mnie, jak na cudo,
w końcu komuś z was ulegnę, komuś to się uda.

A wiaterek wiju, wiju, kwili, jak dzieciątko…
Może dzisiaj, może jutro, może koło piątku.

(On)
Wiem, że wszyscy chłopcy we wsi mają dziś ochotę
spędzić z tobą noc na sianie, czy na słomie złotej. 
I ja także w tej materii plany mam nie gorsze, 
bo na ciebie już od dawna zęby sobie ostrzę.

A wiaterek wiju, wiju, jak dzieciątko kwili…
Już nie mogę się doczekać, kiedy do mnie przyjdziesz.

(Ona)
Jak uciekać przed miłością w zakarpackiej wiosce,
kiedy wszyscy bez wyjątku zęby na mnie ostrzą.
Kto z was pierwszy mnie dosięgnie, kto przytuli mocniej,
tego będę kochać wiecznie, do ostatniej kropli.

A wiaterek wiju, wiju, kwili, jak dziecięcie…
Powiedz, miły, co ty we mnie kochasz najgoręcej?

(On)
Wiele kęsków smakowitych miewa taka młódka:
Słodkie usta, pyszne piersi, wyśmienite udka.
Ale ja nie mogę przestać myśleć ani chwili
o tej żyłce pulsującej na twej białej szyi.

A wiaterek wiju, wiju, kwili, jak dziecięcie…
Ja tę żyłkę nad żyłkami kocham najgoręcej.

(Ona)
Gdy tak mówisz, krew się burzy, czuję gęsią skórkę,
pędzę, lecę borem, lasem, z górki i pod górkę.
Bo na ciebie i ja także, przy księżycu w pełni
na osełce diamentowej wyostrzyłam zęby. 

A wiaterek wiju, wiju, jak dzieciątko kwili…
Moje ząbki w szyi twojej, twoje na mej szyi.